|
|
LT EN DE PL 
Pielgrzymki w chrześcijaństwieTradycja pielgrzymek na LitwieJan Paweł II i Litwa




Jezu, ufam Tobie!
Klaudijaus Driskiaus fotografija

Tradycja pobożności

W widzeniu s. Faustyny Jezus obiecał czcicielom obrazu Miłosierdzia Bożego wiele dobrych owoców na drodze chrześcijańskiego doskonalenia się i szczęśliwą śmierć oraz inne łaski. Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie – mówił do s. Faustyny. Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej – pocieszył Zbawiciel zakonnicę kiedy ta bolała, że obraz nie oddaje prawdziwego piękna jej widzenia. Jezus przyrzekł chronić te miasta i wsie, w których obraz Miłosierdzia będzie czczony oraz otaczać opieką ludzi ufnych w Miłosierdzie Boże. To przesłanie szybko rozeszło się wśród wilnian różnych narodowości, gdyż ks. Sopoćko wspierał siostrę w podejmowaniu powierzonej jej przez Boga misji i sam otwarcie głosił orędzie o Bożym miłosierdziu. On zachęcił s. Faustynę do pisania dziennika, który stał się natchnieniem pobożności do Miłosierdzia Bożego.

Po raz pierwszy obraz wystawiony został i uczczony publicznie w 1935 r. w Ostrej Bramie w piątek, sobotę i niedzielę po Wielkanocy, czyli w czasie triduum zamykającego Rok Jubileuszowy odkupienia świata. Gdy w 1938 r. zmarła s. Faustyna jej dziennik został przeczytany, a tajemnica objawień – otwarta. Ks. Sopoćko uzyskał zgodę pasterzy kościoła wileńskiego, by publicznie wyjaśniać pochodzenie obrazu Jezusa Miłosiernego. Zostało też wydane imprimatur dla polskiego i litewskiego tekstu Koronki do Miłosierdzia Bożego oraz obrazków z wizerunkiem Jezusa Miłosiernego. Po wybuchu II wojny światowej druki te stały się szczególnie drogimi wiernym dewocjonaliami, zaś fotokopie obrazka rozeszły się szeroko zwłaszcza wśród żołnierzy.

Nawet w ciężkim dla wierzących okresie sowieckim obraz ten, przenoszony z miejsca na miejsce, zawsze gromadził grupki czcicieli. Jeszcze większa ich liczba prywatnie modliła się przed jego różnymi reprodukcjami. Kiedy w 1978 r. watykańska Kongregacja Doktryny Wiary ogłosiła, że nie sprzeciwia się, by obraz Jezusa Miłosiernego był czczony na sposób wskazany w widzeniach s. Faustyny, jego kopie zaczęły szybko się rozpowszechniać po całym świecie. Przyczyniła się do tego zwłaszcza encyklika wydana w 1980 r. przez Jana Pawła II Dives in misericordia (Bogaty w miłosierdzie). W niej papież utwierdził teologiczne podstawy kultu Miłosierdzia Bożego. Jan Paweł II w 1993 r. beatyfikował, a w 2000 – kanonizował s. Faustynę. Będąc w Wilnie, Ojciec święty modlił się przed znajdującym się w tedy w kościele św. Ducha obrazem Jezusa Miłosiernego.

Koronka do Miłosierdzia Bożego jest modlitwą, którą sam Zbawiciel podyktował s. Faustynie w czasie objawień. Jest ona odmawiana na zwykłym różańcu. W sanktuarium Miłosierdzia Bożego Koronkę odmawia się lub śpiewa codziennie po mszy św. po litewsku, a przed mszą po polsku. Od Wielkiego Piątku do drugiej niedzieli wielkanocnej, przez dziewięć dni, trwają przygotowania do uroczystości Miłosierdzia Bożego. W tym okresie Koronkę ofiaruje się w szczególnych intencjach, wskazanych w zapiskach s. Faustyny przede wszystkim za grzeszników, oddzielonych od Kościoła i pogan.

Cierpiąc w ciężkiej chorobie s. Faustyna doświadczyła objawienia, podczas którego Jezus prosił, by szczególnie czczony był w godzinie swojej śmierci, o trzeciej po południu, gdyż jest to godzina wielkiego miłosierdzia. O tej porze w sanktuarium Miłosierdzia zawsze zbiera się wielu ludzi na modlitwę; adorują Najświętszy Sakrament albo odprawiają Drogę Krzyżową. Drzwi świątyni cały dzień otwarte są na ruchliwą ulicę, a słyszalne przez głośniki powtarzające się błaganie: miej miłosierdzie dla nas i świata całego nie pozostawia obojętnymi przechodniów, szczególnie zdążających tędy na uczelnię studentów Uniwersytetu. 

aukštyn